Του Θεόφιλου Ξανθόπουλου, μέλους του ΣΦΓΤ.

Το Ραντεβού είχε κλεισθεί εδώ και πολύ καιρό, ήδη από τις πρόβες. Έμενε η τυπική επικύρωση της συνάντησης. Η θεατρική ομάδα του ΣΦΓΤ, πιστή στο ραντεβού της με το Δραμινό Κοινό εδώ και 25 χρόνια (1/4 του αιώνα!!!!) επανήλθε στα θεατρικά πράγματα της πόλης μας με την παράσταση ΑΝΘΙΣΜΕΝΕΣ ΜΑΝΟΛΙΕΣ. Μία (όχι και τόσο) ανάλαφρη κομεντί (και όχι μόνον), που εκτυλίσσεται στην Λουιζιάνα των ΗΠΑ αλλά μπορεί να συμβαίνει και στο κομμωτήριο της γειτονιάς μας. Με γυναίκες που λέγονται Ανέλ, Τρούβι, Κλαίρη κ.λ.π. αλλά μπορεί και να τις φωνάξεις Κατερίνα, Γιωργία, Αθηνά. Που μιλά για τα ουσιώδη της ζωής με παιγνιώδη διάθεση και τα προσεγγίζει με σοβαρότητα αλλά όχι σοβαροφάνεια.
Η επιλογή του έργου υπήρξε εύστοχη. Δεν ξέρω εάν την πιστώνεται ο σκηνοθέτης ή ισχύει η παλιά τακτική, η ομάδα να επιλέγει το έργο. Σημασία έχει ότι το έργο μας αφορά. Μας αφορά ως θεατρική ομάδα αλλά και ως κοινωνία, που είναι το σπουδαιότερο. Γιατί θέατρο χωρίς θεατές (έστω και έναν) παύει να είναι θέατρο.
Το τελευταίο διάστημα ο σκηνοθέτης Παν. Τσετίνης φαίνεται να ασχολείται με έργα σημαντικά ή λιγότερο σημαντικά της Αμερικανικής ενδοχώρας. Πέρυσι είδαμε το «Ήταν όλοι τους παιδιά μου», φέτος τις «Ανθισμένες Μανόλιες». Έργα το καθένα με το δικό του ειδικό βάρος αλλά με ένα κοινό γνώρισμα: μας αφορούν!!! Φέτος είχε να διαχειρισθεί ένα πλήθος χαρακτήρων επί σκηνής, 6 τον αριθμό, γεγονός εξ ορισμού δύσκολο σε έναν χώρο που δεν είναι σκηνή αλλά απλώς προσκήνιο. Και τα κατάφερε. Η παράσταση είχε ρυθμό, (κάποια ελάχιστα χάσματα μεταξύ τέλους εικόνας και μουσικής, τη μέρα που παρακολούθησα την παράσταση, μπορεί να ήταν και τυχαία και οπωσδήποτε δεν αναιρούν «το νεύρο» της παράστασης), την απαιτούμενη ένταση καθώς και φόρτιση. Ισορρόπησε μεταξύ του ευφρόσυνου κλίματος, που επικρατεί στα κομμωτήρια (κατ’ αναλογίαν και στα πάλαι ποτέ ανδρικά κουρεία) και της πικρής αλήθειας που εμπεριέχει η ζωή. Και απέφυγε έναν μεγάλο κίνδυνο: Δεν διολίσθησε στο μελό αλλά έμεινε στην λεπτή ισορροπία, που ανέφερα.
Ως Δ/ντής Ορχήστρας είχε να διευθύνει ένα αξιόλογο σεξτέτο: Όλες οι πρωταγωνίστριες δικαίωσαν και τον σκηνοθέτη αλλά και τον εαυτό τους. Μικρή ένσταση για τον χαρακτήρα της Ανέλ (Αθηνάς Καρυοφυλλίδου), ο οποίος στο πρώτο μέρος θα έπρεπε να κυμαίνεται σε πιο «μωβ» τόνους, ώστε να προοικονομεί την δυσμενή εξέλιξη αλλά αυτό είναι επιλογή του σκηνοθέτη. Η ίδια η Α. Καρυοφυλλίδου, «διαμαντάκι». Κέρδισε τις εντυπώσεις με το άνοιγμα της σκηνής και τους θεατές με την εξέλιξη της παράστασης. Η Σέρη Σιμάκη ως Τρούβη διηύθυνε με μαεστρία το Κομμωτήριο χωρίς ποτέ να χάσει τον έλεγχο, η Κλαίρη της Ι. Χούντα απολαυστική ως συνήθως, η Σελ της Εύας Ρίζου υπηρέτησε όλη τη γκάμα των συναισθημάτων, ενώ η Αλιν της Άννας Στόκα στέρεη και πειστική. Τέλος, η Μπ. Παπαϊωάννου δεν έπαιξε την Γουίζερ ήταν η Γουίζερ και μας έδωσε ακόμη ένα δείγμα της τέχνης αλλά και της τεχνικής της.
Ξέρουμε ότι το θέατρο είναι Τέχνη ομαδική. Επομένως, τα εύσημα μοιράζονται όλοι οι συντελεστές της, ειδικη όμως μνεία οφείλεται στον Βασίλη Δερή για τη μουσική επιμέλεια και τα πρωτότυπα τραγούδια (σύμφωνα με το πρόγραμμα), ενώ τα κοστούμια της Ευαγγελίας Φερφέρη είχαν «την έκκεντρη ματιά» που απαιτούσαν οι ρόλοι.
Κλείνω με το παράπονο πολλών συμπολιτών μας. 25 χρόνια συνεχούς παρουσίας έκλεισε η θεατρική ομάδα του ΣΦΓΤ. Πραγματικός άθλος αν σκεφθεί κανείς ότι η πόλη δεν διαθέτει ούτε μία θεατρική αίθουσα! Οι πρόβες γίνονται όπου βολέψει και η παράσταση παίζεται όπου βρεθεί…. Αν υπήρχε μία αίθουσα θεάτρου, μικρή έστω αλλά με σταθερές υποδομές ήχου, φωτισμού κ.λ.π. πόσο διαφορετικές παραστάσεις θα απολαμβάναμε εμείς οι Δραμινοί και πόσο καλύτερα θα μπορούσαν να αποδώσουν οι συντελεστές. Το είπαμε, το συζητήσαμε, το αναδείξαμε, αλλά μάταια. Όμως… η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Δημοσιεύθηκε στα Χρονικά της Δράμας 3-3-2020