In memoriam
Ο αναπάντεχος θάνατος του Γιώργου Κοτανίδη για όλους εμάς που τον γνωρίσαμε και σχετισθήκαμε μαζί του, έστω και λίγο, είναι απώλεια και σε συμβολικό αλλά και σε πραγματικό επίπεδο. Ο Γιώργος ήταν για τους Δραμινούς ένας σύμβολο, μία προσωπικότητα που ξέφευγε από τα στενά όρια της πόλης μας και αποτελούσε μαζί με τον Τσαπέκο και τον Καμπερίδη, τη μαγιά των ονείρων για τα παιδιά της επαρχίας. Έζησε για λίγο στην πόλη μας αλλά δέθηκε μαζί της δια βίου. Και με κάθε ευκαιρία επισκεπτόταν τη Δράμα για να περιδιαβεί μαζί με τους παιδικούς του φίλους τα σοκάκια, να δει την Αγία Βαρβάρα, το Δημοτικό Σχολείο που έμαθε τα πρώτα γράμματα, την περιοχή των Δικαστηρίων, όπου δούλευε ο πατέρας του.
Τον Γιώργο τον ήξερα και με τις 2 ιδιότητες: και ως ηθοποιό αλλά και ως στρατευμένο Αριστερό. Οι περιπέτειές του στην δικτατορία, (σύλληψη, φυλάκιση, βασανιστήρια) ήταν μέρος του μύθου του. Μάλιστα, όταν σε τηλεοπτική εκπομπή τον άκουσα να λέει ότι υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας της σύλληψης του δολοφόνου του Λαμπράκη Γκοτζαμάνη, σκέφτηκα ότι η Μοίρα τον είχε διαλέξει…….
Γνωρίστηκα μαζί του με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΤΩΡΑ, που εξιστορεί την προσωπική του διαδρομή μέσα από την ίδρυση του Ελεύθερου Θεάτρου, αυτής της πρωτοποριακής θεατρικής σκηνής, που γεννήθηκε μέσα στη Δικτατορία, αναμόρφωσε ουσιαστικά το Ελληνικό Θέατρο και το τροφοδότησε με μια πλειάδα εξαιρετικών ηθοποιών.
Σκέφτηκα τότε ότι αξίζει να διοργανώσουμε μία παρουσίαση του Βιβλίου στη Δράμα, την πόλη του και τον πήρα τηλέφωνο. Η αποδοχή της πρότασης ήταν ακαριαία. Ερχόμενος εδώ αντίκρισε τους φίλους του Τίμο Παπαδόπουλο και Δημήτρη Γιατζόγλου, στους οποίους είχα προτείνει να παρουσιάσουν το βιβλίο. Εκείνη τη βραδιά στο Ωδείο της Δράμας επικράτησε το αδιαχώρητο. Το βιβλίο ήταν απλώς η αφορμή….. οι μνήμες της πόλης, η αντίσταση στη δικτατορία, η Δράμα της προδικτατορικής περιόδου ανακατεύτηκαν και δημιούργησαν τη μαγική ατμόσφαιρα της νιότης. Οι συμβουλές στα ποντιακά της γιαγιάς του, όπως μας τις μετέφερε ο Γιώργος, θυμάμαι ότι έκλεψαν την παράσταση. Εκείνη τη βραδιά περίσσεψε η συγκίνηση, οι φίλοι, οι απολογισμοί, η νοσταλγία.
Έκτοτε διατηρήσαμε μια διακριτική επαφή, κυρίως μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Έβλεπα κάποιες από τις παραστάσεις του (τον απόλαυσα στον «Κο Φάινμαν», συγκινήθηκε μάλιστα γιατί ήταν η πρώτη φορά που επισκέφθηκε τη Δράμα ως ηθοποιός και θυμήθηκε την σχολική παράσταση που είχε δώσει στο Αττικόν) και παρακολουθούσα τα γραφτά του. Πάντα ανήσυχος, οξυδερκής με λόγο και σκέψη γαλβανισμένα από την παιδεία, την καλλιέργεια αλλά και την εμπειρία του. Λάτρης της ατομικής ελευθερίας και ορκισμένος εχθρός των πάσης φύσεως βεβαιοτήτων. «Να βάζεις δυσκολίες στον εαυτό σου. Να πολεμάς τις ευκολίες σου. Να πολεμάς το ταλέντο σου για να το μεγαλώσεις» ήταν η προτροπή προς όλους μας. Σήμερα, που έπεσαν αναπάντεχα αλλά οριστικά οι τίτλοι τέλους, όλοι εμείς που γευθήκαμε την αύρα του, αισθανόμαστε τυχεροί και ταυτόχρονα θλιμμένοι. Ο Γιώργος ολοκλήρωσε τη ζωή του, «το έργο κατέβηκε» αλλά ως γνήσιο έργο τέχνης έχει μερίδιο στην αιωνιότητα.
Θεόφιλος Ξανθόπουλος
Δημοσιεύθηκε στα Χρονικά της Δράμας
